Ο Τραγουδιστής και η Μούσα του (κριτική για το video clip "Δώρο Για Σένα")

Τυλιγμένο από ένα πέπλο μυστηρίου, ένα νέο video clip που δημιουργήθηκε από τον σκηνοθέτη Μανώλη Tζιράκη είναι ένα ακόμη πολυαναμενόμενο δώρο για το συνεχώς αυξανόμενο πλήθος θαυμαστών του Νίκου Οικονομόπουλου. Αυτό το απίστευτα δημοφιλές τραγούδι από το ομώνυμο διπλά πλατινένιο άλμπουμ γράφτηκε με την συνεργασία δύο λαμπρών δημιουργών.

Η Ελένη Γιαννατσούλια, μία επιφανής στιχουργός, η οποία έχει ήδη συμβάλει με αρκετές επιτυχίες στα προηγούμενα άλμπουμ του Νίκου, και ένας πολύ ταλαντούχος συνθέτης ο Βασίλης Γαβριηλίδης, ο οποίος για πρώτη φορά συνεργάστηκε με αυτό το αστέρι του λαϊκού τραγουδιού, δημιούργησαν από κοινού αυτή την εξαιρετικά επιτυχημένη σύνθεση. Το τραγούδι "ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΣΕΝΑ" είναι ουσιαστικά ένα είδος μιας ρομαντικής αφιέρωσης, κάτι σαν μια άμεση ειλικρινής έκκληση. Εδώ κυριαρχεί το αίσθημα: οι ποιητικοί στίχοι εξάπτουν τη φαντασία και η συναισθηματική ένταση της μουσικής φλογίζει τα πάθη.





Ο Μανώλης Τζιράκης βρήκε ένα μοναδικό τρόπο να μεταμορφώσει το τραγούδι σε μια ιστορία, όμοια με ταινία. Αυτός ο τρόπος βασίζεται σε έναν πολυδιάστατο συμβολισμό, όπου το νόημα φαίνεται μέσα από τις εικόνες και τα χρώματα. Η ίδια η ιστορία είναι πολύ απλή: ένας μουσικός αφιερώνει ένα τραγούδι στην αγαπημένη του, της το τραγουδάει απ' το τηλέφωνο και στη συνέχεια βγαίνει για ένα ραντεβού μαζί της. Αλλά αυτό είναι μόνο ένα στεγνό υποκατάστατο πάνω στο οποίο ο σκηνοθέτης, μαζί με τον καμεραμάν, χτίζουν τους μαγικούς κρυστάλλους της φαντασίας τους.


Ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το κρυμμένο νόημα και τον μαγνητισμό των συμβόλων, που αποδίδονται τόσο ζωντανά τόσο από τους δημιουργούς όσο και από τους πρωταγωνιστές (που είναι ο ίδιος ο Νίκος Οικονομόπουλος και το γνωστό μοντέλο Δέσποινα Βλεπάκη) της σκηνής αυτού του μικρού αριστουργήματος .

Η αρχή του κλιπ είναι βυθισμένη στα σκοτεινά βελούδινα χρώματα της νύχτας. Πρώτα βλέπουμε ένα κομψό παλιό μαύρο τηλέφωνο και ένα χέρι, το οποίο καλεί έναν αριθμό. Αμέσως μετά, κάπου σε έναν άλλο χώρο, το χέρι ενός άλλου προσώπου παίρνει από το τραπέζι ένα μπουκάλι άρωμα ("Poison" - ένα πασίγνωστο μεθυστικό perfum). Το άρωμα και κάποια εκθαμβωτικά κολλιέ, διασκορπισμένα κοντά, μας δείχνουν ότι αυτό είναι το βασίλειο της γυναίκας. Και να την, τη βλέπουμε να περπατάει νωχελικά και μαλακά, σαν γάτα, με τα γυμνά της πόδια πάνω στο χαλί, για να απαντήσει στο τηλέφωνο.

Ο άνδρας είναι στο άλλο άκρο της τηλεφωνικής σύνδεσης. Στέκεται με την πλάτη σε μας και βλέπουμε στον καθρέφτη το πρόσωπό του και το όμορφο ημίγυμνό του σώμα...."Στον Παράδεισο πήγα μαζί σου..." - έτσι, για μια στιγμή ο Νίκος γίνεται εδώ ένας επικός Αδάμ... Την ίδια στιγμή αυτός εμφανίζεται εδώ έτσι όπως τον βλέπει στη φαντασία της: ο καλλιτέχνης, ο οποίος καθρεφτίζεται μέσα στην ψυχή της.

Σε μία από τις συνεντεύξεις του ο Νίκος μίλησε σχετικά με το τραγούδι "Δώρο Για Σένα": "Αυτό είναι ένα δώρο για εσάς, για όλους σας, για εμάς και για μένα επίσης". Σε μια άλλη περίπτωση ομολόγησε ότι του αρέσει να βλέπει πώς η δουλειά του επιδρά στην αντίδραση του κοινού. Έτσι, ο άνδρας στον καθρέφτη είναι ένα από τα σύμβολα της τέχνης, ο καλλιτέχνης βλέπει την επίδραση αυτού που δημιουργεί στη σκηνή. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το χειροκρότημα του κοινού, χωρίς να καθρεφτίζεται ... το γυμνό σώμα συμβολίζει την τέχνη του τραγουδιού. Όλοι οι τραγουδιστές γνωρίζουν αυτό το συναίσθημα του να είσαι γυμνός μπροστά σε κόσμο, επειδή δίνουν στο κοινό κάτι που έχουν μέσα τους, το οποίο αποτελεί μέρος του σώματός και της ψυχής τους....τη φωνή τους.





Αυτός και αυτή, αυτοί οι δύο - είναι μαζί, αν και σε διαφορετικά μέρη. Ενώ αυτή ακούει το τραγούδι από το τηλέφωνο, μυρίζει ένα τριαντάφυλλο και σύντομα μαθαίνουμε ότι μια δέσμη από ίδια τριαντάφυλλα υπάρχει και στο βάζο που βρίσκεται στο δωμάτιό του (τα ροζ μαργαριταρένια τριαντάφυλλα, pink velvet roses, δημιουργούν εδώ μια πολλαπλή επίδραση τόσο σαν απόχρωση όσο και ως ένα σύμβολο θαυμασμού και αγάπης). Έτσι, μυρίζουν το ίδιο άρωμα τριαντάφυλλων και είναι βυθισμένοι στην ίδια μουσική: αυτός τραγουδά και αυτή ακούει. Δοκιμάζει το κολιέ της, αυτό είναι σύμβολο φανταχτερής ομορφιάς, αλλά δεν το φοράει, γιατί δεν πηγαίνει σ' αυτόν για να τον εντυπωσιάσει, αλλά γιατί έχει ήδη εντυπωσιαστεί η ίδια.
Τα χρώματα σιγά σιγά αλλάζουν - από τα σκούρα χρώματα που υπήρχαν στην αρχή, τα οποία επικεντρώνονταν στο μαύρο και στο καφέ, με μερικές πινελιές από ροζ και κόκκινο - όπως τα τριαντάφυλλα και το κραγιόν της - για μια ελαφρύτερη τεχνοτροπία. Μπορούμε να αισθανθούμε τον ερχομό της αυγής.
Αυτό το νέο φάσμα χρωμάτων εμφανίζεται για πρώτη φορά στο ρεφρέν, όταν βλέπουμε το Νίκο να τραγουδάει και να παίζει κιθάρα κοντά στο τηλέφωνο. Στο δεύτερο κουπλέ κυριαρχούν πιο φωτεινές αποχρώσεις. Αυτός βάζει το επίσημο λευκό πουκάμισό του και έτσι το δωμάτιο φαίνεται πιο φωτεινό. Ένα μυστηριωδώς γυαλιστερό μπρούτζινο άγαλμα μιας γυναικείας ενσάρκωσης του Βούδα βρίσκεται εκεί, σαν σιωπηλός μάρτυρας στην εξομολόγηση του τραγουδιστή:
"Για να έχεις αυτά που αξίζεις, με το Σύμπαν θα συνωμοτώ...."

Φαίνεται, ότι αυτό το γλυπτό βρισκόταν για πολλά χρόνια στη Βίλα του ξενοδοχείου του Λουτρακίου μέχρι να έρθει η στιγμή για να επανέλθει στην αρχική του αποστολή ως μεσολαβητής ανάμεσα στην ανθρώπινη και τη θεϊκή δύναμη.


Ο Νίκος κλείνει τα μανικετόκουμπα και την κομψή ζώνη του και εμφανίζεται μπροστά μας όπως έχουμε συνηθίσει να τον βλέπουμε στη σκηνή, φορώντας ένα επίσημο σμόκιν. Αυτό σαφώς δεν είναι το είδος των ρούχων που φορούν οι νέοι άνθρωποι για ένα ρομαντικό ραντεβού.

Με την κιθάρα του στη θήκη (και αυτή η κιθάρα είναι μόνο ένα σύμβολο, διότι το καλλιτεχνικό εργαλείο του Νίκου είναι η φωνή του, όχι μια κιθάρα, αυτός έχει τα μουσικά του όργανα μέσα του), ο τραγουδιστής περνά μέσα από τις αστραφτερές γυάλινες πόρτες του ξενοδοχείου, μετά οδηγεί ένα αυτοκίνητο - όλα μαζί θυμίζουν τη ζωή ενός περιπλανώμενου καλλιτέχνη.

Πού να οδηγεί το αυτοκίνητό του; Τι θα μπορούσε να είναι - ένα ραντεβού ή μια συναυλία;





Ξημερώνει..... αυτή τον περιμένει στην όχθη της θάλασσας. Οι κυρίες δεν φθάνουν στο ραντεβού πριν από τον άνδρα, αλλά η μούσα εμφανίζεται και εξαφανίζεται κατά βούληση. Η σιλουέτα της έχει μια εντυπωσιακή ομοιότητα με το περιγράμμα ενός αγάλματος αντίκα. Έτσι, αυτή είναι η μούσα του.

Ο Νίκος έχει πει πολλές φορές ότι εμπνέεται από το ακροατήριό του, ότι είναι ευτυχισμένος στη σκηνή, όταν μπορεί να δώσει όλα όσα έχει ως καλλιτέχνης και ότι εισπράττει ένα συντριπτικό ποσοστό αγάπης από τους θαυμαστές του.

Η κριτική μας δεν έχει ως σκοπό την εξεύρεση της λεπτής γραμμής που υπάρχει μεταξύ της προσωπικής και καλλιτεχνικής πλευράς. Αυτά τα δύο είναι ένας αδιάσπαστα συνδεδεμένος κόμπος τόσο στο τραγούδι όσο και στο βίντεο κλιπ.


Το μόνο πράγμα που είναι σημαντικό είναι να αποκαλύψουμε το μυστήριο της ελκυστικότητας αυτού του έργου τέχνης. Αυτή η δημιουργία έχει πάρει πλέον τη δική της ανεξάρτητη πορεία και οι θεατές της έχουν το χρόνο να εκτιμήσουν πλήρως τι πράγμα οι δημιουργοί και οι πρωταγωνιστές (ναι, πραγματικά, ο Νίκος Οικονομόπουλος και η Δέσποινα Βλεπάκη υποδύονται εδώ τους ρόλους τους με έναν πολύ υψηλό επαγγελματισμό), δίνουν σ'αυτούς ως ένα ακόμη πολύτιμο δώρο.

Guido d'Arezzo

edited by Theo Simeonidis
Translated by Eirini Eusebi